چای سفید

 

 

چای سفید در زمان سلسله ی تانگ کشف شد. نخستین محصول چای سفید در زمان سلسله ی کوئینگ، از جوانه های جوان چای به دست آمد. در آن زمان، فقط اشراف از این چای استفاده می کردند. در اواخر دهه ی 1800، نوع «سوزن نقره ای» این چای به محبوبیت رسید و به جوامع غربی صادر شد. در سال 2000 تحقیقی درباره ی خواص مفید و محبوبیت چای سفید در دنیای غرب منتشر و سبب شد این نوشیدنی در بازار جهانی رونقی دوباره بگیرد.

 

 

شناسنامه چای سفید

 

 به این ترتیب چای سفید که در ابتدا، خارج از چین و مشرق زمین ناشناخته بود، با کشف خواص منحصر به فردش، در سرتاسر دنیا شناخته شد. این چای از برگ ها و جوانه های تازه و بسیار جوان گیاه چای تهیه می شود و از آنجایی که فقط یک بار در سال برداشت می شود، گران قیمت است. پس از چای سبز، کمترین میزان فرآوری روی این چای انجام می شود و همین امر سبب می شود بیشترین میزان کاتچین و در نتیجه خاصیت آنتی اکسیدانی را بین انواع چای داشته باشد.

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

پرتقال

 

 

 

پرتقال از حدود 4 هزار سال پیش از میلاد مسیح در بخش هایی از جنوب غرب آسیا و شمال شرقی هند می روئید. احتمالاً تجار ایتالیایی پس از دهه ی 1450 م یا پرتغالی ها در سده ی 1500 م آن را به خاورمیانه وارد کرده اند. در آن زمان مرکبات، به خصوص پرتقال بیشتر کاربرد پزشکی و دارویی داشته است. پس از مدتی در دهه ی 1640 میلادی پرتقال نزد مردم میوه ای بسیار محبوبی شد. در میانه ی سده ی 1500 میلادی، اسپانیایی ها پرتقال را به جنوب آمریکا و مکزیک وارد کردند.

 

تاریخچه پرتفال

 

با توجه به مدارک تاریخی که در دست است، مرکبات از طریق ایران از آسیا به سایر نقاط دنیا منتقل شده است. از زمان صفویه به لحاظ تردد کشتی های کشور پرتغال در جنوب ایران بذرهای پرتقال در اختیار مردم جنوب قرار گرفت و کاشت شد . سپس در حدود 300 سال پیش این بذرها از جنوب، به شمال کشور آورده و در شهرستان تنکابن کشت شد. از آن زمان به بعد، به ویژه در اوایل سال 1300 شمسی، گونه ها و ارقام مختلفی از مرکبات وارد ایران شد و در ایستگاه های تحقیقاتی مرکبات یا در باغات کشت شد .

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

نعناع

 

 

نعناع با نام علمیMentha longifolia یکی از جنس های خانواده ی Lamiaceae و گیاهی بومی آسیا و منطقه ی مدیترانه است که در تمام طول سال در دسترس بوده و در ماه های گرم تابستان به فراوانی یافت می شود. شاخ و برگ نعناع در یونان باستان برای تمیز کردن میزهای ضیافت و مهمانی ها استفاده می شد. رومی ها از این گیاه در تهیه ی سسی سود می بردند که برای هضم غذا و خوشبوکردن دهان مفید بود و راهبان قرون وسطی شاخ و برگ آن را برای مصارف دارویی و خوراکی استفاده می کردند.

 

 

نام گذاری نعناع

در بسیاری از فرهنگ ها نعناع نماد و نشانه ای از مهمان نوازی است. نام این گیاه از شخصیت افسانه ای یونان به نام مینته (Minthe) گرفته شده است. رومی ها نعناع را به انگلستان وارد کردند و نخستین بار پیش از دهه ی 1440 م فردی به نام جان گاردینر از این گیاه با نام ماینیتز یادکرده است. نخستین نشانه های خمیردندان نعناعی، سده ی 14 میلادی در انگلستان به دست آمد .

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.
 

 لیموترش

 

لیموی ایرانی به احتمال زیاد حاصل تلاقی دو گونه ی Citrus aurantiifolia  و Citrus limon است. منشاء صحیح این گیاه شناخته شده نیست اما احتمال می رود بومی ایران باشد. در برخی منابع آمده است که در اواسط دهه ی 1800 میلادی از ایتالیا (یعنی سرزمینی که گفته می شود لیموترش از سال 1824 در آنجا کشت می شد) به برزیل وارد شد. برخی معتقدند لیموی ایرانی از طریق تاهیتی به ایالات متحده برده شد.

تجارت لیموترش

 

پس از جنگ جهانی اول، لیموی ایرانی جایگاه خود را در تجارت گیاهان یافت. البته در ابتدای کار، تاجران و مردم این گیاه را نمی پذیرفتند مثلا کانادایی ها تا مدتی این لیمو را قبول نمی کردند چون به لیموی مکزیکی عادت کرده بودند. در دهه ی 1930 بسیاری از پرورش دهندگان مرکبات در فلوریدا که به فکر کسب درآمد بیشتر بودند، لیمو ترش را کشت کردند و در سال 1949 استفاده از این گیاه گسترش یافت. اکنون این گیاه در بسیاری از نقاط دنیا از جمله ایالات متحده ی آمریکا، برزیل و استرالیا کشت می شود.

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

بهارنارنج

 

 

بهارنارنج با نام علمی Citrus aurantium بومی آفریقای جنوبی و مناطق استوایی آسیا است. امروزه این درخت در سراسر منطقه ی مدیترانه و مناطقی از کشور امریکا رشد می کند. بهارنارنج را، نخستین بار اعراب در اوایل قرن نهم میلادی در منطقه ی مدیترانه شناساندند. گفته می شود در حدود قرن 17 میلادی ایتالیایی ها، اسپانیایی ها و فرانسوی ها این گیاه را، به گستردگی استفاده می کردند. کاربرد و مصرف این گیاه به دوران باستان بازمی گردد. یونانیان باستان بهارنارنج را برای ضدعفونی کردن در آروماتراپی(رایحه درمانی) و گیاه درمانی استفاده می کردند. این گیاه را سده ی یازدهم میلادی در سیسیل پرورش می دادند. در اواخر قرن دوازدهم به اسپانیا وارد شد و در دوره ی رنسانس مناطق خاصی برای رشد آن درست کردند.

 

خواص بهارنارنج(1)

 

ضد میکروب

براساس تحقیقات، اسانس شکوفه های بهارنارنج خاصیت ضد میکروبی و آنتی اکسیدانی دارند. پژوهشی منتشر شده در مجله علوم زیستی پاکستان نشان می دهد که بهارنارنج در برابر شش نوع باکتری (به خصوص باکتری سودوموناس آئروژینوزا)، دو نوع مخمر و سه نوع قارچ، خاصیت ضد میکروبی دارد. فعالیت ضدقارچی قوی این گیاه با آنتی بیوتیک هایی مثل نیستاتین برابر است.

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

گل محمدی

 

 

براساس مدارک موجود، گل محمدی گیاهی بسیار قدیمی است. فسیل های این گل، با قدمت 30 میلیون سال در آمریکا یافت شده است اما زادگاه و نخستین رویشگاه آن خاورمیانه و ایران است. در آغاز سده ی هفدهم میلادی، گل سرخِ ایران به هندوستان،‌ شمال آفریقا، ترکیه و سپس بلغارستان برده شد و کاشت آن گسترش یافت. ایران از قدیمی ترین تولیدکنندگان گل محمدی است. پیشینه ی تولید این گل در ایران، به بیش از 2500 سال پیش می‌رسد. گفته می شود تقطیر گل سرخ نخستین بار در ایران و اواخر قرن هفتم پس از میلاد مسیح انجام شد. روش تقطیرِ گل، بعدها در قرن چهاردهم میلادی، به امپراطوری عثمانی هم منتقل شد. ایران تا قرن شانزدهم میلادی، تولیدکنندۀ اصلی اسانس این گیاه بود و آن را به سراسر دنیا صادر می کرد. اعراب مسلمان در سده ی 10میلادی، هنر گلاب‌گیری را از ایران به اروپا بردند. نخستین کشور اروپایی که این هنر را به خدمت گرفت کشور اسپانیا بود.

خواص گل محمدی(1)

 

 تنظیم قند خون

در تحقیقی که روی موش های نرمال و دیابتی انجام شد، اثر عصاره ی گل محمدی با آکاربوز(داروی کاهنده ی قند خون که بازدارنده ی آلفا گلوکوزیداز است) مقایسه شد. نتایج نشان داد، عصاره ی این گیاه ضمن داشتن اثر بازدارندگی بر فعالیت آلفا گلوکوزیداز باعث کاهش قند خون شد. بازدارندگی از فعالیت آلفا گلوکوزیداز با جلوگیری از جذب کربوهیدرات از روده ی کوچک، باعث کاهش میزان گلوکز در خون می شود.

 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

 

رزماری

 

 

رزماری یا اکلیل کوهی گیاهی چندساله و معطر است که برگ‌هایی سوزنی ‌شکل و همیشه ‌سبز دارد. گل‌های آن به رنگ سفید، صورتی، بنفش یا آبی هستند. قسمت مورد استفاده ی این گیاه برگ و سرشاخه های گل دار آن است. با اینکه رزماری بومی نواحی مدیترانه ای است، هم اکنون، در اکثر مناطق معتدل اروپا و آمریکا می روید. رزماری صدها سال است که به عنوان ادویه و دارو مصرف می شود. بخشی از محبوبیت این گیاه، که آن را «گیاه یادبود» هم می نامند، به دلیل این باور رایج است که رزماری حافظه را تحریک و تقویت می کند. در یونان قدیم، دانش آموزان هنگام درس خواندن، شاخه های کوچک رزماری را لابه لای موهایشان می گذاشتند. در انگلستان هم  توانایی رزماری برای تقویت حافظه، این گیاه را به نماد سلامتی تبدیل کرد. رزماری در قرن شانزدهم و هفدهم، برای کمک به هضم، بسیار استفاده می شد و روغن آن نخستین بار، در قرن چهاردهم استخراج شد. امروزه این گیاه در سراسر جهان مصارف خوراکی و دارویی فراوانی دارد. 

 

خواص رزماری(1)

تنظیم قند خون 

در آزمایشی، مصرف رزماری باعث کاهش میزان گلوکز خون در انسان شد. براساس نظر محققان، بازسازی سلول های بتا در پانکراس و افزایش ترشح انسولین از این سلول ها بر اثر مصرف رزماری می تواند سازوکار اثر این گیاه بر کاهش قند باشد. رزماری می تواند با جلوگیری از آنزیم آلفا آمیلاز روده ای یا آنزیم a-گلوکوزیداز هم، جذب گلوکز در روده را کاهش دهد.

 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.
 

چای ترش

 

 

 

هیبیسکوس یا چای ترش که به آن چای سرخ یا چای مکّی هم می گویند، بومی هندوستان تا مالزی است و سال ها پیش به آفریقا برده شد. این گیاه در قرن هفدهم، در برزیل، و قبل از سال 1804 در گواتمالا برای مصارف غذایی کشت می شد. در اوایل دهه 1890، دکتر وبر، آن را در فلوریدا کشت کرد ولی به دلیل یخبندان شدید همه گیاهان از بین رفتند. چای ترش تا پس از جنگ جهانی دوم، در جنوب و مرکز فلوریدا در باغ های خانگی کشت می شد. در سال 1962، چای ترش در مصر بیشتر به دلیل مصارف دارویی کشت می شد تا غذایی. در سال 1971، گل های این گیاه در سنگال، تولید و خشک می شدند و از آنجا به میزان 10 تا 25 تن در سال به اروپا حمل می شدند. امروزه این گیاه به میزان وسیعی در نواحی گرمسیری و نیمه گرمسیری توزیع شده است و گل آن برای تهیه ی مربا، نوشیدنی و چای، در مصر، ایران، تایلند و کشورهای غربی کاربرد فراوان دارد.

خواص چای ترش(1)

 

تنظیم فشار خون

براساس نتایج پژوهشی که در ژورنال J Ethnopharmacol منتشر شد، مصرف چای ترش در بیماران مبتلا به فشارخون بالا سبب کاهش فشارخون می ‏شود. در پژوهش دیگری، مشاهده شد که مصرف این چای، اثر مثبتی بر فشارخون مبتلایان به دیابت نوع 2 داشت که فشارخونشان کمی بالا بود. با اینکه سازوکار کاهش فشار خون هنوز به اثبات نرسیده است، مطالعات زیادی اثر مستقیم چای ترش را بر دیواره ی رگها، سیستم عصبی سمپاتیک و کانال‏های کلسیم گزارش کرده‏‏ اند. وجود آنتی اکسیدان‏ها و اثرات مدّر چای ترش، از دلایل ارائه شده برای تأثیر این گیاه بر کاهش فشارخون هستند. برخی پژوهشگران، گشاد شدن رگها بر اثر مصرف چای ترش و برخی دیگر هم کاهش ضربان قلب پس از  مصرف این نوشیدنی را گزارش کرده ‏اند. گفته می شود چای ترش با مهار ACE(آنزیمی که باعث افزایش فشارخون می شود) یا از طریق مکانیزم های مربوط به نیتریک اکسید در اندوتلیوم(بافت درون پوششی) باعث کاهش فشارخون می شود.

 

جهت مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

وانیل

 

 

گیاه وانیل بومی جنوب و مرکز قاره ی آمریکا و منطقه ی کارائیب است. نخستین بار وانیل توسط توتوناک‏‏‌های (گروهی از سرخپوستان کشور مکزیک) سواحل شرق مکزیک مورد استفاده قرار گرفت. آزتک‏‌ها (تمدنی سرخ پوستی در مکزیک)، پس از غلبه بر توتوناک‏‌ها در قرن 15 میلادی با گیاه وانیل آشنا شدند. آزتک‏‌ها ترکیب وانیل و شکلات را به صورت نوشیدنی مصرف می‏‌کردند. پس از شکست آزتک‏‌ها توسط اسپانیایی‏‌ها، وانیل و کاکائو توسط فردی به نام ارنان کورتز (Hernán Cortés) به غرب اروپا وارد شد. قبل از ورود کریستف کلمب به آمریکا بومیان آن منطقه از وانیل به عنوان دارو و عطر در درمان بیماری‏‌ها و در مراسم مذهبی استفاده می‏‌کردند. 

 

خواص وانیل(1)

ترمیم و جلوگیری از پیری پوست

مطالعات نشان می‏‌دهد که خواص ضد‏ باکتریایی وانیل، عفونت‏‌های پوست را از بین می‏‌برد. روند بهبود و درمان بیماری‌های پوستی را سرعت می‏‌بخشد و از آثار به جا مانده ی جوش، زخم و آکنه روی پوست می‏‌کاهد. تحقیقات دیگری نشان می‏‌دهد که آنتی اکسیدان های چای وانیل، آسیب های ناشی از رادیکال‏ های آزاد را کاسته و روند پیدایش علائم پیری در پوست را کند می‏‌کند. نیاسین، تیامین، ریبوفلاوین و پانتوتنیک‏اسیدِ وانیل، به حفظ سلامت پوست کمک می‏‌کنند. وانیلین یک پلی فنول با خواص آنتی اکسیدانی قوی است که از پوست در برابر رادیکال‌های آزاد و تنش‏‌های محیطی محافظت می‏‌کند. این ترکیب با تولید کلاژن جدید، پوست را ترمیم می‏‌کند و مانعِ بروز خطوط ریز و چین و چروک روی پوست می‏‌شود.

 

جهت مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.
 

بابونه

 

 

بابونه بومی مناطق جنوب و شرق اروپا است. این گیاه در مصر باستان دارویی برای درمان تب و لرز بود. به سبب مشابهت بوی بابونه با شکوفه های سیب، نام این گیاه از کلمه ی یونانی Chamomaela به معنی سیب، گرفته شده است.

 

 

خواص بابونه(1)

 

کاهش اضطراب و استرس

 فلاونوئیدهای بابونه از طریق تعدیل عمل انتقال عصبی دوپامین، سروتونین و گاما‌آمینو‌بوتیریک‌اسید(GABA)، سبب آرامش اعصاب و کاهش افسردگی می‏ شوند. نتایج تحقیقات نشان می دهد که ترکیبات آپی ژنین، لوتئولین و بیسابولولِ بابونه به گیرنده ی بنزودیازپین در مغز متصل می شوند و عروق خونی و عضلات ماهیچه های صاف را آرام می کنند. در مطالعه ی دیگری برای تعیین پتانسیل آرامش بخشی بابونه، عصاره ی این گیاه (کپسول های 220 میلی گرم به میزان حداکثر 5 کپسول در روز) به 61 بیمار مبتلا به اختلالات خفیف تا متوسط روانی به مدت 8 هفته داده شد. نتایج نشان داد که مصرف بابونه، به طور چشمگیری منجر به کاهش اضطراب و درمان این بیماران شد. 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.