تمشک

 

 

 نام علمی تمشک Rubus fruticus و متعلق به خانواده ی گلسرخیان است. قدمت این گیاه، به دوران پیش از تاریخ برمی گردد و اعتقاد بر این است که نخستین بار، در مناطقی از شرق آسیا رشدکرده است. شواهد باستان شناسی نشان می دهد که ساکنان غارهای پارینه سنگی، تمشک می خوردند و در دوران های مختلف بخشی از رژیم غذایی انسان بوده است.  احتمال می رود این گیاه، را مهاجران یا حیوانات به نقاط مختلف دنیا منتقل کرده باشند. براساس مستنداتی که پالادیوس (نخستین اسقف مسیحیان ایرلند) ثبت کرده است، تمشک، تا قرن 4 پیش از میلاد به دلایلی کشت و مصرف نمی شد. این میوه، در دوره ی هلنی ( از قرن سوم پیش از میلاد تا قرن نخست میلادی) در اساطیر یونان نماد باروری بود. در داستان های یونانی آمده است که تمشک، ابتدا سفید بود اما دایه ی زئوس با فرو کردن خار به انگشت خود، این میوه را با خون رنگ می کند. از آن پس، تمشک، قرمز رنگ می شود. در قرون وسطی، تمشک میوه ی محبوب مردم بود به گونه ای که آب تمشک را در آثار هنری همچون رنگ استفاده می کردند. نخستین بار در قرن سیزدهم میلادی، شاه ادوارد اول مردم را به کشت تمشک در سراسر انگلستان تشویق کرد. تمشک را مهاجران اروپایی به آمریکا وارد کردند. 

 

خواص تمشک (1)

 

 تنظیم فشار خون

پژوهشی به منظور بررسی اثر تمشک بر کاهش فشار خون روی موش های آزمایشگاهی انجام شد. موش ها با عصاره ی تمشک با دو دوز روزانه 100 میلی گرم بر کیلوگرم و 200 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت 5 هفته تحت درمان قرار گرفتند. در انتهای آزمایش غلظت سرمی اکسیدنیتریک، سوپراکسید دسموتاز و اندوتلین پلاسما تعیین شد. نتایج نشان داد که مصرف عصاره ی این میوه، به خصوص دوز بالای آن به طرز چشمگیری باعث کاهش فشار خون در موش شد. این نتایج همچنین نشان داد که عصاره ی تمشک باعث افزایش اکسیدنیتریک و سوپراکسید دسموتاز سرم و کاهش اندوتلین پلاسما می شود. این خاصیت تمشک وابسته به دوز است و به دلیل افزایش فعال سازی اکسیدنیتریک و بهبود عملکرد اندوتلیال عروقی از طریق آنتی اکسیدان های این گیاه است. تمشک غنی از پلی فنول است که این ترکیبات اثر محافظتی بالقوه ی قلبی ـ عروقی دارند. پلی فنول ها از راه انتشار یا افزایش فعالیت بیولوژیکی اکسید نیتریک باعث گشاد شدن رگ های خونی می شوند.

 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

 

زنجبیل

 

 

منشأ زنجبیل مناطق گرمسیری  آسیا است و نوعی از زنجبیل که در هندوستان می روید بیشترین تنوع ژنتیکی را دارد. این گیاه در سده ی نخست پس از میلاد از هندوستان به اروپا صادر و قرن سیزدهم کاربردش در آشپزی شناخته شد. چین و هندوستان نخستین کشورهایی بودند که از خواص دارویی زنجبیل استفاده کردند. در متون سانسکریت به خواص دارویی این گیاه اشاره شده است و در چین هم آن را برای بهبود سوءهاضمه، اسهال و تهوع و همچنین برای درمان آرتریت، کولیت و بیماری های قلبی استفاده می کردند. داروسازان قرون وسطی زنجبیل را، برای رفع تهوع و نفخ پیشنهاد می کردند.

 

خواص زنجبیل

افزایش فعالیت آنتی اکسیدانی

نشان داده شده است که زنجبیل خاصیت آنتی اکسیدانی دارد. جینجرول نوعی آنتی اکسیدان موجود در زنجبیل است که از سلول های HL-60 (رده ی سلولی که به عنوان معیار در ارزیابی ترکیبات مضر در سلول ها استفاده می شود) در برابر تنش اکسیداتیو محافظت می کند. روغن زنجبیل اثر محافظتی در برابر آسیب DNA ناشی از H2O2 دارد.

 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

دارچین

 

 

هزاران سال است که انسان از دارچین استفاده می کند و پوست درختچه ی آن را برای ادویه بکار می برد. مستندات نشان می دهد این گیاه از دوران باستان استفاده می شده و بازرگانان عرب آن را به اروپا وارد کرده اند. بازرگانان عرب دارچین را از مسیرهای زمینی به بندر اسکندریه در مصر منتقل می کردند، که توسط بازرگانان ونیزی (خرید و فروش دارچین در اروپا در اختیار ایشان بود) خریداری می شد. اعراب به مدت تقریبا 3000 سال نبض تجارت ادویه از جمله دارچین، (از 1500 پیش از میلاد تا 1500پس از میلاد) را در اختیار داشتند. ونیز مهمترین مرکزِ واردات ادویه به اروپا محسوب می شد. 

 

 

خواص دارچین

تقویت سیستم ایمنی بدن

پژوهش ها نشان می دهد که دارچین غنی از پلی فنول و پروآنتوسیانیدین است. خواص ضد باکتریایی و ضد ویروسی عصاره ی دارچین به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک می کند. در پژوهشی تأثیر عصاره ی دارچین روی موش های آزمایشگاهی بررسی شد. عصاره ی دارچین در دوزهای 10میلی گرم بر کیلوگرم و 100 میلی گرم بر کیلوگرم مصرف شد. نتایج نشان داد که دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم فقط باعث افزایش سطح سرم ایمنوگلبولین شد در حالی که دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم مرگ و میر پاستورلا مالتوسیدا (باکتری گرم منفی) را به میزان 17 درصد کاست. این نتایج همچنین باعث افزایش ضریب بیگانه خواری، چسبندگی نوتروفیل، سطح سرم ایمونوگلوبولین و ارزش تیتر آنتی بادی شد.

 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

 

چای ترش

 

 

 

هیبیسکوس یا چای ترش که به آن چای سرخ یا چای مکّی هم می گویند، بومی هندوستان تا مالزی است و سال ها پیش به آفریقا برده شد. این گیاه در قرن هفدهم، در برزیل، و قبل از سال 1804 در گواتمالا برای مصارف غذایی کشت می شد. در اوایل دهه 1890، دکتر وبر، آن را در فلوریدا کشت کرد ولی به دلیل یخبندان شدید همه گیاهان از بین رفتند. چای ترش تا پس از جنگ جهانی دوم، در جنوب و مرکز فلوریدا در باغ های خانگی کشت می شد. در سال 1962، چای ترش در مصر بیشتر به دلیل مصارف دارویی کشت می شد تا غذایی. در سال 1971، گل های این گیاه در سنگال، تولید و خشک می شدند و از آنجا به میزان 10 تا 25 تن در سال به اروپا حمل می شدند. امروزه این گیاه به میزان وسیعی در نواحی گرمسیری و نیمه گرمسیری توزیع شده است و گل آن برای تهیه ی مربا، نوشیدنی و چای، در مصر، ایران، تایلند و کشورهای غربی کاربرد فراوان دارد.

خواص چای ترش(1)

 

تنظیم فشار خون

براساس نتایج پژوهشی که در ژورنال J Ethnopharmacol منتشر شد، مصرف چای ترش در بیماران مبتلا به فشارخون بالا سبب کاهش فشارخون می ‏شود. در پژوهش دیگری، مشاهده شد که مصرف این چای، اثر مثبتی بر فشارخون مبتلایان به دیابت نوع 2 داشت که فشارخونشان کمی بالا بود. با اینکه سازوکار کاهش فشار خون هنوز به اثبات نرسیده است، مطالعات زیادی اثر مستقیم چای ترش را بر دیواره ی رگها، سیستم عصبی سمپاتیک و کانال‏های کلسیم گزارش کرده‏‏ اند. وجود آنتی اکسیدان‏ها و اثرات مدّر چای ترش، از دلایل ارائه شده برای تأثیر این گیاه بر کاهش فشارخون هستند. برخی پژوهشگران، گشاد شدن رگها بر اثر مصرف چای ترش و برخی دیگر هم کاهش ضربان قلب پس از  مصرف این نوشیدنی را گزارش کرده ‏اند. گفته می شود چای ترش با مهار ACE(آنزیمی که باعث افزایش فشارخون می شود) یا از طریق مکانیزم های مربوط به نیتریک اکسید در اندوتلیوم(بافت درون پوششی) باعث کاهش فشارخون می شود.

 

جهت مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.