آلبالو

 

 

 

آلبالو با نام علمی Prunus cerasus گونه ای از جنس Prunus و متعلق به خانواده ی گلسرخیان است. این گیاه، بومی کوه های قفقاز است و احتمال دارد بذر آن را پرندگان به دیگر نقاط دنیا از جمله اروپا برده باشند. برخی هم اعتقاد دارند، آلبالو بومی مناطقی در شرق اروپا است. پایه های بذری نوع گیزلا و مازارد جنس Prunus به طور گسترده در سراسر اروپا و شمال آمریکا گسترده شده اند. آلبالو بسیار محبوب ایرانیان  بود  و نخستین بار رومی ها این میوه را مدتی پیش از قرن نخست میلادی به انگلیس وارد کردند.

 

 

کشت آلبالو

 

در قرن شانزدهم میلادی، هنری هشتم، کشت آلبالو را در انگلستان متداول کرد. نخستین بار بذر درخت آلبالو را مهاجران انگلیسی در 1629میلادی، به آمریکا وارد کردند. پس از آن فرانسوی ها هسته های آلبالو را از نرماندی(منطقه ای در شمال غرب فرانسه) با خود به آمریکا آوردند و در امتداد رودخانه ی سن لوران کاشتند. درختان آلبالو بخش بزرگی از باغ های مهاجران فرانسوی در شهرهایی مثل دیترویت و وینسنس را به خود اختصاص می داد.

 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید..

توت فرنگی

 

 

 

این گیاه، حدود سال 1300 میلادی در اروپا کشت می شد. توت فرنگی های وحشی، قرن چهاردهم میلادی در فرانسه، از جنگل به زمین زراعتی منتقل و به گیاهی اهلی تبدیل شدند. حدود سال 1600 میلادی، توت فرنگی ویرجینیانا از گونه ی Fragaria virginiana ، از شمال آمریکا به اروپا رسید. گسترش این گونه بسیار تدریجی بود و در اواخر سده ی 18 و اوایل سده ی 19میلادی به تدریج در انگلستان محبوب شد. در دهه ی ۱۶۱۰ میلادی یکی از دولتمردان فرانسوی به نام فریزر، گیاه توت فرنگی چیلوئنسیس از شیلی را با خود به فرانسه برد. کشت این گیاه در شمال فرانسه گسترش یافت و مدتی پس از دورگه گیری این توت فرنگی با توت فرنگی ویرجینیانا نمونه ای جدید به وجود آمد. این نمونه ی جدید در دهه‏ ی 1800 میلادی به آمریکا صادر شد. باغبانان انگلیسی گونه ی جدید را از طریق دانه پرورش می دادند، پس از آن تعداد ارقام توت فرنگی از سه به سی رقم افزایش یافت.

 

 

نام گذاری توت فرنگی

 

گمان بسیاری از مردم بر آن است که توت فرنگی (strawberry) به دلیل انباشته شدن بوته های این گیاه با کاه و پوشال (straw) به این نام خوانده شده است. برخی منابع هم نامگذاری توت فرنگی را به دلیل آن می دانند که نخستین بار جوانان انگلیسی توت فرنگی های وحشی را برداشت می کردند و در توده ای احاطه شده از سبزه می فروختند با این وجود، منشأ دقیق نام گذاری این گیاه هنوز بر ما معلوم نشده است. به نظر می‌رسد که نخستین رقم اصلاح شده، در دوره ی قاجار و زمان صدارت اتابک اعظم، از فرانسه به ایران آمد و اتابکی خوانده شد. 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.
 

جنسینگ

 

 

جنسینگ یک گیاه کم رشد، سایه دوست و چند ساله، متعلق به خانواده  Araliaceae  است. واژه ی انگلیسی جنسینگ را از اصطلاح  چینی«رِن شِن» گرفته اند. رِن به معنای «شخص» و شِن به معنای «ریشه ی گیاه» است. این نام، اشاره به ریشه ی چنگالی شکل جینسنگ است که به پای انسان شباهت دارد. در کتاب های طب سنتی ریشه ی گیاه جنسینگ را به عربی، "جنسه" و "جنسا"می نامند. نام Panax هم از کلمه ای یونانی به معنای «درمان گر» گرفته شده است. نظارت بر مزارع جنسینگِ چین و کُره در قرن شانزدهم میلادی آغاز شد. در دهه ی آغازین قرن بیستم، چون محصولی که از مزارع طبیعی به دست می آمد جوابگوی تقاضای مردم برای این گیاه نبود، کُره، کشت تجاری آن را آغاز کرد که تا امروز ادامه داشته است.

 

تجارت جنسینگ

 

در سال 2010، تجارت جهانی جنسینگ در حدود 80 هزار تن بود که تمام این حجم در چهار کشور تولید می شد: چین، کره ی جنوبی، کانادا و ایالات متحده آمریکا. شکل انسان مانندِ ریشه ی جنسینگ باعث شد گروهی از گیاه شناسان قدیمی اروپا معتقد باشند که ریشه ی این گیاه می تواند بخش های مختلفی از بدن انسان را تقویت کند. سال ها، ریشه ی این گیاه برای درمان ضعف، تصلب شریان ها، اختلالات خونی، خون ریزی، کولیت، سرطان و کاهشِ آثار بیماری های ناشی از افزایش سن به کار می رفت.

 

 

برای مشاهده پیج اینستا اینجا کلیک کنید.

 

آلوورا

 

 

آلوورا گیاه مورد علاقه بسیاری از مردم دنیا است. پزشکان قدیم این گیاه را موهبتی برای انسان می دانستند. مبدأ آلوورا آفریقای شمالی است و نام آن از کلمه عربی «آلوئه» به معنای تلخ گرفته شده است. قدمت این گیاه را می توان در نوشته های کهن مصری روی برگه های پاپیروس که به 1500 سال پیش از میلاد برمی گردد دید. کتاب معروف «Egyptian Book of medicines» که روی پاپیروس نوشته شده است، نشان می دهد چگونه باید از آلوورا برای درمان بیماری ها استفاده کرد.

 

 

خواص آلوورا

ترمیم و جلوگیری از پیری پوست

آلوورا با افزایش پروکلاژن نوع 1(پروتئین کلاژن که باعث حفظ ساختار بافت ها می گردد، از پروکلاژن ساخته می شود) چروک های پوست و کشسانی آن را بهبود می بخشد. همچنین، آلوورا سبب تولید پروتئینی به نام متالوتیونین در پوست می شود که با از بین بردن رادیکال های هیدروکسیل و جلوگیری از تخریب آنزیم سوپراکسید دسموتاز(یک آنتی اکسیدان)، از پوست در برابر اشعه های خورشیدی محافظت می کند..همچنین آلوورا سبب افزایش سنتز هیالورونیک اسید و درماتان سولفات در بافت زخم می شود.

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.