میخک

 

میخک از غنچه گل خشک شده درخت همیشه سبز Syzygium aromaticum تهیه می شود. اگرچه این درخت بومی جزایر مالوکا در اندونزی است، اما میخک ها به طور طبیعی در هند، تانزانیا، سریلانکا، برزیل و ماداگاسکار رشد می کنند. بیش از 2000 سال، از میخک و روغن آن در طب سنتی هندی و چینی استفاده شده است. در قرن چهارم، بازرگانان عرب شکوفه های میخک را به اروپا آوردند. در طول قرن های هفتم و هشتم میلادی در اروپا، از میخک به عنوان نگهدارنده مواد غذایی استفاده می شد. امروزه، در بسیاری از خانه ها از میخک به عنوان ادویه استفاده می کنند و شواهد نشان می دهند که استفاده از آنها به عنوان یک داروی درمانی در برابر ارگانیسم های مضر همچنان رو به رشد است. 

 

خواص میخک (1)

 

تقویت حافظه

در سال 2011، اثر میخک بر یادگیری، حافظه و کاهش استرس اکسیداتیو در موش های آزمایشگاهی، بررسی و نتایج آن در مجله Planta Medica منتشر شد. استرس اکسیداتیو با سنجش سطح مالون دی آلدئید (MDA) و گلوتاتیون کاهش یافته (GSH) در مغز ارزیابی شد. درمان اولیه با روغن میخک به میزان 0/1و 0/05 (میلی لیتر/کیلوگرم) به مدت سه هفته، به طور معنی داری تأخیر در یادگیری را کاهش داد. بنابراین مصرف روغن میخک می تواند با کاهش استرس اکسیداتیو، کم شدن حافظه ناشی از اسکوپولامین را ترمیم کند.  

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

برای ارتباط با ما با شماره 09372927472 تماس حاصل فرمایید.

زوفا

 

 

زوفا یک گیاه همیشه سبز و چند ساله از خانواده نعناعیان است که برگ های آن کوچک و خطی، و گل هایش بنفش متمایل به آبی هستند. زوفا بومی کشورهای مدیترانه‌ای و مناطق معتدل آسیا است، اما در حال حاضر به طور گسترده ای در سراسر جهان کشت شده و اغلب به عنوان یک گیاه تزئینی استفاده می شود. خاستگاه زوفا اروپا، منطقه مدیترانه، شمال آفریقا، سوریه و آسیای غربی است. محل پرورش آن، آسیا، منطقه مدیترانه، جنوب اروپا و سوریه است. نام hyssop احتمالاً بدون تغییر از واژه یونانی hyssopos و واژه عبری esob به معنای "گیاه مقدس" گرفته شده است.

 

خواص زوفا (1)

 

 تنظیم قند خون

در سال 2008، مطالعه ای بر روی فعالیت مهار کنندگی گیاهان دارویی در برابر آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین (ACE) و آنزیم های گوارشی مرتبط با دیابت انجام و نتایج آن در مجله journal of Ethnopharmacology  منتشر شد. بر اساس این مطالعه مشخص شد که عصاره زوفا بر آنزیم آلفا- گلوکوزیداز اثرگذار است. آنزیم های آلفا-آمیلاز و آلفا-گلوکوزیداز در هضم گلوکز شرکت دارند و افزایش قند خون بعد از هر وعده غذایی را کنترل می کنند. خاصیت مهارکنندگی آلفا-گلوکوزیداز در عصاره های آبی – متانولی برگ های خشک شده زوفا مشاهده شد. در مطالعه ای که در سال 2003 انجام  شد، اثر مهار کنندگی آلفا-گلوکوزیداز عصاره زوفا بر روی هیپرگلیسمی (افزایش قند خون)، ارزیابی و نتایج آن در مجله (Tokyo) Journal of Nutritional Science and Vitaminologyمنتشر شد. بر اساس این یافته ها ، 0/5 و 1 میلی گرم بر میلی لیتر عصاره زوفا، طی 120 دقیقه سبب مهار افزایش بیش از حد گلوکز خون شد. بر این اساس زوفا می تواند مکمل غذایی مفیدی برای مهار هیپرگلیسمی بعد از صرف غذا باشد.

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

برای ارتباط با ما با شماره 09372927472 تماس حاصل فرمایید.

 

 

هل

 

 

هل از خانواده ی زنجبیل و بومی جنوب هندوستان است. قدمت ادویه های هندی به آغاز تمدن بشری باز می گردد و در نوشته های کهن هندی به هل اشاره شده است. این ادویه، از زمان های قدیم مصارف تغذیه ای و دارویی داشته است و آشوریان و بابلیان هم با خواص آن آشنا بوده اند. هنوز هم این محصول یکی از با ارزش ترین ادویه های جهان است و در آسیای شرقی به طور گسترده کشت و استفاده می شود. مصرف کنندگان عمده ی هل در جهان، کشورهای خاورمیانه(در تهیه ی چای و قهوه) و کشورهای اسکاندیناوی(برای بهبود طعم محصولات پخته شده) هستند. 

 

 

خواص هل(1)

بهبود عملکرد معده

روغن تهیه شده از هل برای دستگاه گوارش خیلی مفید است؛ اثر ملیّن دارد و از تهوع و نفخ جلوگیری می کند. همچنین مانع از اسیدی شدن معده و سوزش سرِدل می شود. در پژوهشی که نتایج آن در Indian Journal of Traditional Knowledge منتشر شد، با القاء آسپرین و اتانول در موش های صحرایی زخم معده ایجاد شد و اسانس هل به طور چشمگیری از ایجاد آن جلوگیری کرد. محققان معتقدند دلیل این اثر می تواند کاهش حرکات معده ای بر اثر ترکیبات موجود در هل باشد، چرا که تغییر حرکات معده می تواند در تولید و جلوگیری از زخم معده نقش داشته باشد. همچنین نتیجه گیری شد عصاره ی هل مانع تولید بیش از حد برخی محصولات متابولیسمِ آراشیدونیک اسید(این گونه محصولات نقش کلیدی در ایجاد زخم معده دارند) می شود. 

 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

نعناع

 

 

نعناع با نام علمیMentha longifolia یکی از جنس های خانواده ی Lamiaceae و گیاهی بومی آسیا و منطقه ی مدیترانه است که در تمام طول سال در دسترس بوده و در ماه های گرم تابستان به فراوانی یافت می شود. شاخ و برگ نعناع در یونان باستان برای تمیز کردن میزهای ضیافت و مهمانی ها استفاده می شد. رومی ها از این گیاه در تهیه ی سسی سود می بردند که برای هضم غذا و خوشبوکردن دهان مفید بود و راهبان قرون وسطی شاخ و برگ آن را برای مصارف دارویی و خوراکی استفاده می کردند.

 

 

نام گذاری نعناع

در بسیاری از فرهنگ ها نعناع نماد و نشانه ای از مهمان نوازی است. نام این گیاه از شخصیت افسانه ای یونان به نام مینته (Minthe) گرفته شده است. رومی ها نعناع را به انگلستان وارد کردند و نخستین بار پیش از دهه ی 1440 م فردی به نام جان گاردینر از این گیاه با نام ماینیتز یادکرده است. نخستین نشانه های خمیردندان نعناعی، سده ی 14 میلادی در انگلستان به دست آمد .

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.
 

 لیموترش

 

لیموی ایرانی به احتمال زیاد حاصل تلاقی دو گونه ی Citrus aurantiifolia  و Citrus limon است. منشاء صحیح این گیاه شناخته شده نیست اما احتمال می رود بومی ایران باشد. در برخی منابع آمده است که در اواسط دهه ی 1800 میلادی از ایتالیا (یعنی سرزمینی که گفته می شود لیموترش از سال 1824 در آنجا کشت می شد) به برزیل وارد شد. برخی معتقدند لیموی ایرانی از طریق تاهیتی به ایالات متحده برده شد.

تجارت لیموترش

 

پس از جنگ جهانی اول، لیموی ایرانی جایگاه خود را در تجارت گیاهان یافت. البته در ابتدای کار، تاجران و مردم این گیاه را نمی پذیرفتند مثلا کانادایی ها تا مدتی این لیمو را قبول نمی کردند چون به لیموی مکزیکی عادت کرده بودند. در دهه ی 1930 بسیاری از پرورش دهندگان مرکبات در فلوریدا که به فکر کسب درآمد بیشتر بودند، لیمو ترش را کشت کردند و در سال 1949 استفاده از این گیاه گسترش یافت. اکنون این گیاه در بسیاری از نقاط دنیا از جمله ایالات متحده ی آمریکا، برزیل و استرالیا کشت می شود.

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

زنجبیل

 

 

منشأ زنجبیل مناطق گرمسیری  آسیا است و نوعی از زنجبیل که در هندوستان می روید بیشترین تنوع ژنتیکی را دارد. این گیاه در سده ی نخست پس از میلاد از هندوستان به اروپا صادر و قرن سیزدهم کاربردش در آشپزی شناخته شد. چین و هندوستان نخستین کشورهایی بودند که از خواص دارویی زنجبیل استفاده کردند. در متون سانسکریت به خواص دارویی این گیاه اشاره شده است و در چین هم آن را برای بهبود سوءهاضمه، اسهال و تهوع و همچنین برای درمان آرتریت، کولیت و بیماری های قلبی استفاده می کردند. داروسازان قرون وسطی زنجبیل را، برای رفع تهوع و نفخ پیشنهاد می کردند.

 

خواص زنجبیل

افزایش فعالیت آنتی اکسیدانی

نشان داده شده است که زنجبیل خاصیت آنتی اکسیدانی دارد. جینجرول نوعی آنتی اکسیدان موجود در زنجبیل است که از سلول های HL-60 (رده ی سلولی که به عنوان معیار در ارزیابی ترکیبات مضر در سلول ها استفاده می شود) در برابر تنش اکسیداتیو محافظت می کند. روغن زنجبیل اثر محافظتی در برابر آسیب DNA ناشی از H2O2 دارد.

 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

بهارنارنج

 

 

بهارنارنج با نام علمی Citrus aurantium بومی آفریقای جنوبی و مناطق استوایی آسیا است. امروزه این درخت در سراسر منطقه ی مدیترانه و مناطقی از کشور امریکا رشد می کند. بهارنارنج را، نخستین بار اعراب در اوایل قرن نهم میلادی در منطقه ی مدیترانه شناساندند. گفته می شود در حدود قرن 17 میلادی ایتالیایی ها، اسپانیایی ها و فرانسوی ها این گیاه را، به گستردگی استفاده می کردند. کاربرد و مصرف این گیاه به دوران باستان بازمی گردد. یونانیان باستان بهارنارنج را برای ضدعفونی کردن در آروماتراپی(رایحه درمانی) و گیاه درمانی استفاده می کردند. این گیاه را سده ی یازدهم میلادی در سیسیل پرورش می دادند. در اواخر قرن دوازدهم به اسپانیا وارد شد و در دوره ی رنسانس مناطق خاصی برای رشد آن درست کردند.

 

خواص بهارنارنج(1)

 

ضد میکروب

براساس تحقیقات، اسانس شکوفه های بهارنارنج خاصیت ضد میکروبی و آنتی اکسیدانی دارند. پژوهشی منتشر شده در مجله علوم زیستی پاکستان نشان می دهد که بهارنارنج در برابر شش نوع باکتری (به خصوص باکتری سودوموناس آئروژینوزا)، دو نوع مخمر و سه نوع قارچ، خاصیت ضد میکروبی دارد. فعالیت ضدقارچی قوی این گیاه با آنتی بیوتیک هایی مثل نیستاتین برابر است.

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

دارچین

 

 

هزاران سال است که انسان از دارچین استفاده می کند و پوست درختچه ی آن را برای ادویه بکار می برد. مستندات نشان می دهد این گیاه از دوران باستان استفاده می شده و بازرگانان عرب آن را به اروپا وارد کرده اند. بازرگانان عرب دارچین را از مسیرهای زمینی به بندر اسکندریه در مصر منتقل می کردند، که توسط بازرگانان ونیزی (خرید و فروش دارچین در اروپا در اختیار ایشان بود) خریداری می شد. اعراب به مدت تقریبا 3000 سال نبض تجارت ادویه از جمله دارچین، (از 1500 پیش از میلاد تا 1500پس از میلاد) را در اختیار داشتند. ونیز مهمترین مرکزِ واردات ادویه به اروپا محسوب می شد. 

 

 

خواص دارچین

تقویت سیستم ایمنی بدن

پژوهش ها نشان می دهد که دارچین غنی از پلی فنول و پروآنتوسیانیدین است. خواص ضد باکتریایی و ضد ویروسی عصاره ی دارچین به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک می کند. در پژوهشی تأثیر عصاره ی دارچین روی موش های آزمایشگاهی بررسی شد. عصاره ی دارچین در دوزهای 10میلی گرم بر کیلوگرم و 100 میلی گرم بر کیلوگرم مصرف شد. نتایج نشان داد که دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم فقط باعث افزایش سطح سرم ایمنوگلبولین شد در حالی که دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم مرگ و میر پاستورلا مالتوسیدا (باکتری گرم منفی) را به میزان 17 درصد کاست. این نتایج همچنین باعث افزایش ضریب بیگانه خواری، چسبندگی نوتروفیل، سطح سرم ایمونوگلوبولین و ارزش تیتر آنتی بادی شد.

 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

 

بابونه

 

 

بابونه بومی مناطق جنوب و شرق اروپا است. این گیاه در مصر باستان دارویی برای درمان تب و لرز بود. به سبب مشابهت بوی بابونه با شکوفه های سیب، نام این گیاه از کلمه ی یونانی Chamomaela به معنی سیب، گرفته شده است.

 

 

خواص بابونه(1)

 

کاهش اضطراب و استرس

 فلاونوئیدهای بابونه از طریق تعدیل عمل انتقال عصبی دوپامین، سروتونین و گاما‌آمینو‌بوتیریک‌اسید(GABA)، سبب آرامش اعصاب و کاهش افسردگی می‏ شوند. نتایج تحقیقات نشان می دهد که ترکیبات آپی ژنین، لوتئولین و بیسابولولِ بابونه به گیرنده ی بنزودیازپین در مغز متصل می شوند و عروق خونی و عضلات ماهیچه های صاف را آرام می کنند. در مطالعه ی دیگری برای تعیین پتانسیل آرامش بخشی بابونه، عصاره ی این گیاه (کپسول های 220 میلی گرم به میزان حداکثر 5 کپسول در روز) به 61 بیمار مبتلا به اختلالات خفیف تا متوسط روانی به مدت 8 هفته داده شد. نتایج نشان داد که مصرف بابونه، به طور چشمگیری منجر به کاهش اضطراب و درمان این بیماران شد. 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

 

 

 

پرسیاوشان

 

 

پرسیاوشان ساقه های بلند و باریک مو مانند و برگ های ظریف و پنجه ای شکل دارد. نام علمی این گیاه به معنی "موی ونوس" برگرفته از دو واژه ی لاتینبه capillus معنی مو و veneris منسوب به ونوس، ایزدبانوی رومی است. پرسیاوشان بومی شمال و جنوب آمریکا، اروپا، استرالیا، آسیا، آفریقا، چین و ژاپن است.

 

خواص پرسیاوشان(1)

 

بهبود عملکرد دستگاه گوارش

مطالعات نشان می دهد که فلاونوئیدهای پرسیاوشان با فعال کردن کانال های K+ و یا بلاک کردن مکانیزم Ca++ اثر ضد اسهال و ضدقولنج دارد و اثر آن در دوزهای آزمایشی 300 و 500 میلی گرم بر کیلوگرم مشابه داروی لوپرامید است . باز شدن کانال پتاسیم و بسته شدن کانال کلسیم از دلایل تسکین ماهیچه های صاف روده هستند که این کار را با کاهش یون کلسیم آزاد درون سلولی انجام می دهند و بنابراین چنین ترکیباتی می توانند اثر درمانی بر اختلالات گوارشی داشته باشند. همچنین مصرف پرسیاوشان از طریق بازدارندگی از ترشح اسید معده، تنش اکسیداتیو و انتقال درون سلولی کلسیم، سبب کاهش رفلاکس معده می شود.

 

برای مشاهده ی پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.