لیموترش

 

لیموی ایرانی به احتمال زیاد حاصل تلاقی دو گونه ی Citrus aurantiifolia  و Citrus limon است. منشاء صحیح این گیاه شناخته شده نیست اما احتمال می رود بومی ایران باشد. در برخی منابع آمده است که در اواسط دهه ی 1800 میلادی از ایتالیا (یعنی سرزمینی که گفته می شود لیموترش از سال 1824 در آنجا کشت می شد) به برزیل وارد شد. برخی معتقدند لیموی ایرانی از طریق تاهیتی به ایالات متحده برده شد.

تجارت لیموترش

 

پس از جنگ جهانی اول، لیموی ایرانی جایگاه خود را در تجارت گیاهان یافت. البته در ابتدای کار، تاجران و مردم این گیاه را نمی پذیرفتند مثلا کانادایی ها تا مدتی این لیمو را قبول نمی کردند چون به لیموی مکزیکی عادت کرده بودند. در دهه ی 1930 بسیاری از پرورش دهندگان مرکبات در فلوریدا که به فکر کسب درآمد بیشتر بودند، لیمو ترش را کشت کردند و در سال 1949 استفاده از این گیاه گسترش یافت. اکنون این گیاه در بسیاری از نقاط دنیا از جمله ایالات متحده ی آمریکا، برزیل و استرالیا کشت می شود.

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

توت فرنگی

 

 

 

این گیاه، حدود سال 1300 میلادی در اروپا کشت می شد. توت فرنگی های وحشی، قرن چهاردهم میلادی در فرانسه، از جنگل به زمین زراعتی منتقل و به گیاهی اهلی تبدیل شدند. حدود سال 1600 میلادی، توت فرنگی ویرجینیانا از گونه ی Fragaria virginiana ، از شمال آمریکا به اروپا رسید. گسترش این گونه بسیار تدریجی بود و در اواخر سده ی 18 و اوایل سده ی 19میلادی به تدریج در انگلستان محبوب شد. در دهه ی ۱۶۱۰ میلادی یکی از دولتمردان فرانسوی به نام فریزر، گیاه توت فرنگی چیلوئنسیس از شیلی را با خود به فرانسه برد. کشت این گیاه در شمال فرانسه گسترش یافت و مدتی پس از دورگه گیری این توت فرنگی با توت فرنگی ویرجینیانا نمونه ای جدید به وجود آمد. این نمونه ی جدید در دهه‏ ی 1800 میلادی به آمریکا صادر شد. باغبانان انگلیسی گونه ی جدید را از طریق دانه پرورش می دادند، پس از آن تعداد ارقام توت فرنگی از سه به سی رقم افزایش یافت.

 

 

نام گذاری توت فرنگی

 

گمان بسیاری از مردم بر آن است که توت فرنگی (strawberry) به دلیل انباشته شدن بوته های این گیاه با کاه و پوشال (straw) به این نام خوانده شده است. برخی منابع هم نامگذاری توت فرنگی را به دلیل آن می دانند که نخستین بار جوانان انگلیسی توت فرنگی های وحشی را برداشت می کردند و در توده ای احاطه شده از سبزه می فروختند با این وجود، منشأ دقیق نام گذاری این گیاه هنوز بر ما معلوم نشده است. به نظر می‌رسد که نخستین رقم اصلاح شده، در دوره ی قاجار و زمان صدارت اتابک اعظم، از فرانسه به ایران آمد و اتابکی خوانده شد. 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.
 

زنجبیل

 

 

منشأ زنجبیل مناطق گرمسیری  آسیا است و نوعی از زنجبیل که در هندوستان می روید بیشترین تنوع ژنتیکی را دارد. این گیاه در سده ی نخست پس از میلاد از هندوستان به اروپا صادر و قرن سیزدهم کاربردش در آشپزی شناخته شد. چین و هندوستان نخستین کشورهایی بودند که از خواص دارویی زنجبیل استفاده کردند. در متون سانسکریت به خواص دارویی این گیاه اشاره شده است و در چین هم آن را برای بهبود سوءهاضمه، اسهال و تهوع و همچنین برای درمان آرتریت، کولیت و بیماری های قلبی استفاده می کردند. داروسازان قرون وسطی زنجبیل را، برای رفع تهوع و نفخ پیشنهاد می کردند.

 

خواص زنجبیل

افزایش فعالیت آنتی اکسیدانی

نشان داده شده است که زنجبیل خاصیت آنتی اکسیدانی دارد. جینجرول نوعی آنتی اکسیدان موجود در زنجبیل است که از سلول های HL-60 (رده ی سلولی که به عنوان معیار در ارزیابی ترکیبات مضر در سلول ها استفاده می شود) در برابر تنش اکسیداتیو محافظت می کند. روغن زنجبیل اثر محافظتی در برابر آسیب DNA ناشی از H2O2 دارد.

 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.