زوفا

 

 

زوفا یک گیاه همیشه سبز و چند ساله از خانواده نعناعیان است که برگ های آن کوچک و خطی، و گل هایش بنفش متمایل به آبی هستند. زوفا بومی کشورهای مدیترانه‌ای و مناطق معتدل آسیا است، اما در حال حاضر به طور گسترده ای در سراسر جهان کشت شده و اغلب به عنوان یک گیاه تزئینی استفاده می شود. خاستگاه زوفا اروپا، منطقه مدیترانه، شمال آفریقا، سوریه و آسیای غربی است. محل پرورش آن، آسیا، منطقه مدیترانه، جنوب اروپا و سوریه است. نام hyssop احتمالاً بدون تغییر از واژه یونانی hyssopos و واژه عبری esob به معنای "گیاه مقدس" گرفته شده است.

 

خواص زوفا (1)

 

 تنظیم قند خون

در سال 2008، مطالعه ای بر روی فعالیت مهار کنندگی گیاهان دارویی در برابر آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین (ACE) و آنزیم های گوارشی مرتبط با دیابت انجام و نتایج آن در مجله journal of Ethnopharmacology  منتشر شد. بر اساس این مطالعه مشخص شد که عصاره زوفا بر آنزیم آلفا- گلوکوزیداز اثرگذار است. آنزیم های آلفا-آمیلاز و آلفا-گلوکوزیداز در هضم گلوکز شرکت دارند و افزایش قند خون بعد از هر وعده غذایی را کنترل می کنند. خاصیت مهارکنندگی آلفا-گلوکوزیداز در عصاره های آبی – متانولی برگ های خشک شده زوفا مشاهده شد. در مطالعه ای که در سال 2003 انجام  شد، اثر مهار کنندگی آلفا-گلوکوزیداز عصاره زوفا بر روی هیپرگلیسمی (افزایش قند خون)، ارزیابی و نتایج آن در مجله (Tokyo) Journal of Nutritional Science and Vitaminologyمنتشر شد. بر اساس این یافته ها ، 0/5 و 1 میلی گرم بر میلی لیتر عصاره زوفا، طی 120 دقیقه سبب مهار افزایش بیش از حد گلوکز خون شد. بر این اساس زوفا می تواند مکمل غذایی مفیدی برای مهار هیپرگلیسمی بعد از صرف غذا باشد.

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

برای ارتباط با ما با شماره 09372927472 تماس حاصل فرمایید.

 

 

چای سفید

 

 

چای سفید در زمان سلسله ی تانگ کشف شد. نخستین محصول چای سفید در زمان سلسله ی کوئینگ، از جوانه های جوان چای به دست آمد. در آن زمان، فقط اشراف از این چای استفاده می کردند. در اواخر دهه ی 1800، نوع «سوزن نقره ای» این چای به محبوبیت رسید و به جوامع غربی صادر شد. در سال 2000 تحقیقی درباره ی خواص مفید و محبوبیت چای سفید در دنیای غرب منتشر و سبب شد این نوشیدنی در بازار جهانی رونقی دوباره بگیرد.

 

 

شناسنامه چای سفید

 

 به این ترتیب چای سفید که در ابتدا، خارج از چین و مشرق زمین ناشناخته بود، با کشف خواص منحصر به فردش، در سرتاسر دنیا شناخته شد. این چای از برگ ها و جوانه های تازه و بسیار جوان گیاه چای تهیه می شود و از آنجایی که فقط یک بار در سال برداشت می شود، گران قیمت است. پس از چای سبز، کمترین میزان فرآوری روی این چای انجام می شود و همین امر سبب می شود بیشترین میزان کاتچین و در نتیجه خاصیت آنتی اکسیدانی را بین انواع چای داشته باشد.

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

پرتقال

 

 

 

پرتقال از حدود 4 هزار سال پیش از میلاد مسیح در بخش هایی از جنوب غرب آسیا و شمال شرقی هند می روئید. احتمالاً تجار ایتالیایی پس از دهه ی 1450 م یا پرتغالی ها در سده ی 1500 م آن را به خاورمیانه وارد کرده اند. در آن زمان مرکبات، به خصوص پرتقال بیشتر کاربرد پزشکی و دارویی داشته است. پس از مدتی در دهه ی 1640 میلادی پرتقال نزد مردم میوه ای بسیار محبوبی شد. در میانه ی سده ی 1500 میلادی، اسپانیایی ها پرتقال را به جنوب آمریکا و مکزیک وارد کردند.

 

تاریخچه پرتفال

 

با توجه به مدارک تاریخی که در دست است، مرکبات از طریق ایران از آسیا به سایر نقاط دنیا منتقل شده است. از زمان صفویه به لحاظ تردد کشتی های کشور پرتغال در جنوب ایران بذرهای پرتقال در اختیار مردم جنوب قرار گرفت و کاشت شد . سپس در حدود 300 سال پیش این بذرها از جنوب، به شمال کشور آورده و در شهرستان تنکابن کشت شد. از آن زمان به بعد، به ویژه در اوایل سال 1300 شمسی، گونه ها و ارقام مختلفی از مرکبات وارد ایران شد و در ایستگاه های تحقیقاتی مرکبات یا در باغات کشت شد .

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

آلبالو

 

 

 

آلبالو با نام علمی Prunus cerasus گونه ای از جنس Prunus و متعلق به خانواده ی گلسرخیان است. این گیاه، بومی کوه های قفقاز است و احتمال دارد بذر آن را پرندگان به دیگر نقاط دنیا از جمله اروپا برده باشند. برخی هم اعتقاد دارند، آلبالو بومی مناطقی در شرق اروپا است. پایه های بذری نوع گیزلا و مازارد جنس Prunus به طور گسترده در سراسر اروپا و شمال آمریکا گسترده شده اند. آلبالو بسیار محبوب ایرانیان  بود  و نخستین بار رومی ها این میوه را مدتی پیش از قرن نخست میلادی به انگلیس وارد کردند.

 

 

کشت آلبالو

 

در قرن شانزدهم میلادی، هنری هشتم، کشت آلبالو را در انگلستان متداول کرد. نخستین بار بذر درخت آلبالو را مهاجران انگلیسی در 1629میلادی، به آمریکا وارد کردند. پس از آن فرانسوی ها هسته های آلبالو را از نرماندی(منطقه ای در شمال غرب فرانسه) با خود به آمریکا آوردند و در امتداد رودخانه ی سن لوران کاشتند. درختان آلبالو بخش بزرگی از باغ های مهاجران فرانسوی در شهرهایی مثل دیترویت و وینسنس را به خود اختصاص می داد.

 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید..

تمشک

 

 

 نام علمی تمشک Rubus fruticus و متعلق به خانواده ی گلسرخیان است. قدمت این گیاه، به دوران پیش از تاریخ برمی گردد و اعتقاد بر این است که نخستین بار، در مناطقی از شرق آسیا رشدکرده است. شواهد باستان شناسی نشان می دهد که ساکنان غارهای پارینه سنگی، تمشک می خوردند و در دوران های مختلف بخشی از رژیم غذایی انسان بوده است.  احتمال می رود این گیاه، را مهاجران یا حیوانات به نقاط مختلف دنیا منتقل کرده باشند. براساس مستنداتی که پالادیوس (نخستین اسقف مسیحیان ایرلند) ثبت کرده است، تمشک، تا قرن 4 پیش از میلاد به دلایلی کشت و مصرف نمی شد. این میوه، در دوره ی هلنی ( از قرن سوم پیش از میلاد تا قرن نخست میلادی) در اساطیر یونان نماد باروری بود. در داستان های یونانی آمده است که تمشک، ابتدا سفید بود اما دایه ی زئوس با فرو کردن خار به انگشت خود، این میوه را با خون رنگ می کند. از آن پس، تمشک، قرمز رنگ می شود. در قرون وسطی، تمشک میوه ی محبوب مردم بود به گونه ای که آب تمشک را در آثار هنری همچون رنگ استفاده می کردند. نخستین بار در قرن سیزدهم میلادی، شاه ادوارد اول مردم را به کشت تمشک در سراسر انگلستان تشویق کرد. تمشک را مهاجران اروپایی به آمریکا وارد کردند. 

 

خواص تمشک (1)

 

 تنظیم فشار خون

پژوهشی به منظور بررسی اثر تمشک بر کاهش فشار خون روی موش های آزمایشگاهی انجام شد. موش ها با عصاره ی تمشک با دو دوز روزانه 100 میلی گرم بر کیلوگرم و 200 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت 5 هفته تحت درمان قرار گرفتند. در انتهای آزمایش غلظت سرمی اکسیدنیتریک، سوپراکسید دسموتاز و اندوتلین پلاسما تعیین شد. نتایج نشان داد که مصرف عصاره ی این میوه، به خصوص دوز بالای آن به طرز چشمگیری باعث کاهش فشار خون در موش شد. این نتایج همچنین نشان داد که عصاره ی تمشک باعث افزایش اکسیدنیتریک و سوپراکسید دسموتاز سرم و کاهش اندوتلین پلاسما می شود. این خاصیت تمشک وابسته به دوز است و به دلیل افزایش فعال سازی اکسیدنیتریک و بهبود عملکرد اندوتلیال عروقی از طریق آنتی اکسیدان های این گیاه است. تمشک غنی از پلی فنول است که این ترکیبات اثر محافظتی بالقوه ی قلبی ـ عروقی دارند. پلی فنول ها از راه انتشار یا افزایش فعالیت بیولوژیکی اکسید نیتریک باعث گشاد شدن رگ های خونی می شوند.

 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

 

سیب ترش

 

 

سیب ترش گرانی اسمیت بومی استرالیا است و زمانی شناخته شد که خانمی به نام ماریا آن اسمیت بذر آن را در دهه ی 1860 م، به اشتباه کشت کرد. به همین سبب این میوه را گرانی اسمیت، نامیده اند. گرانی به معنی مادربزرگ است و اسمیت نام این خانم بود. براساس منابع موجود، این گیاه حاصل تلاقی دو گونه ی Malus domestica و Malus sylvestris است.

نخستین بار در دهه ی 1930 سیب گرانی اسمیت به اتحادیه ی اروپا صادر شد، سپس در دهه ی 1970 به ایالات متحده ی آمریکا راه یافت. این نوع سیب در سوپرمارکت ها به وفور یافت می شد چون به دلیل داشتن پوست ضخیم و خاصیت انبارداری، برای حمل و نقل مناسب بود. این میوه می تواند از اواخر اسفند برداشت و تا آبان ماه در انبار نگهداری شود. امروزه سیب ترش در استرالیا، اروپا، نیوزلند، آمریکای جنوبی و ایالات متحده ی آمریکا کشت می شود. 

 

خواص سیب ترش (1)

 

افزایش فعالیت آنتی اکسیدانی

سیب ترش منبعی غنی از فلاونوئیدها به ویژه سیانیدین و اپی کاتچین است. ویتامین Cو فلاونوئیدهای این میوه آنتی اکسیدان های قوی هستند که بدن را از آسیب رادیکال های آزاد محافظت می کنند و بدین ترتیب از خطر ابتلا به بیماری های قلبی، دیابت و ... می کاهند. 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

 

هل

 

 

هل از خانواده ی زنجبیل و بومی جنوب هندوستان است. قدمت ادویه های هندی به آغاز تمدن بشری باز می گردد و در نوشته های کهن هندی به هل اشاره شده است. این ادویه، از زمان های قدیم مصارف تغذیه ای و دارویی داشته است و آشوریان و بابلیان هم با خواص آن آشنا بوده اند. هنوز هم این محصول یکی از با ارزش ترین ادویه های جهان است و در آسیای شرقی به طور گسترده کشت و استفاده می شود. مصرف کنندگان عمده ی هل در جهان، کشورهای خاورمیانه(در تهیه ی چای و قهوه) و کشورهای اسکاندیناوی(برای بهبود طعم محصولات پخته شده) هستند. 

 

 

خواص هل(1)

بهبود عملکرد معده

روغن تهیه شده از هل برای دستگاه گوارش خیلی مفید است؛ اثر ملیّن دارد و از تهوع و نفخ جلوگیری می کند. همچنین مانع از اسیدی شدن معده و سوزش سرِدل می شود. در پژوهشی که نتایج آن در Indian Journal of Traditional Knowledge منتشر شد، با القاء آسپرین و اتانول در موش های صحرایی زخم معده ایجاد شد و اسانس هل به طور چشمگیری از ایجاد آن جلوگیری کرد. محققان معتقدند دلیل این اثر می تواند کاهش حرکات معده ای بر اثر ترکیبات موجود در هل باشد، چرا که تغییر حرکات معده می تواند در تولید و جلوگیری از زخم معده نقش داشته باشد. همچنین نتیجه گیری شد عصاره ی هل مانع تولید بیش از حد برخی محصولات متابولیسمِ آراشیدونیک اسید(این گونه محصولات نقش کلیدی در ایجاد زخم معده دارند) می شود. 

 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

نعناع

 

 

نعناع با نام علمیMentha longifolia یکی از جنس های خانواده ی Lamiaceae و گیاهی بومی آسیا و منطقه ی مدیترانه است که در تمام طول سال در دسترس بوده و در ماه های گرم تابستان به فراوانی یافت می شود. شاخ و برگ نعناع در یونان باستان برای تمیز کردن میزهای ضیافت و مهمانی ها استفاده می شد. رومی ها از این گیاه در تهیه ی سسی سود می بردند که برای هضم غذا و خوشبوکردن دهان مفید بود و راهبان قرون وسطی شاخ و برگ آن را برای مصارف دارویی و خوراکی استفاده می کردند.

 

 

نام گذاری نعناع

در بسیاری از فرهنگ ها نعناع نماد و نشانه ای از مهمان نوازی است. نام این گیاه از شخصیت افسانه ای یونان به نام مینته (Minthe) گرفته شده است. رومی ها نعناع را به انگلستان وارد کردند و نخستین بار پیش از دهه ی 1440 م فردی به نام جان گاردینر از این گیاه با نام ماینیتز یادکرده است. نخستین نشانه های خمیردندان نعناعی، سده ی 14 میلادی در انگلستان به دست آمد .

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.
 

 لیموترش

 

لیموی ایرانی به احتمال زیاد حاصل تلاقی دو گونه ی Citrus aurantiifolia  و Citrus limon است. منشاء صحیح این گیاه شناخته شده نیست اما احتمال می رود بومی ایران باشد. در برخی منابع آمده است که در اواسط دهه ی 1800 میلادی از ایتالیا (یعنی سرزمینی که گفته می شود لیموترش از سال 1824 در آنجا کشت می شد) به برزیل وارد شد. برخی معتقدند لیموی ایرانی از طریق تاهیتی به ایالات متحده برده شد.

تجارت لیموترش

 

پس از جنگ جهانی اول، لیموی ایرانی جایگاه خود را در تجارت گیاهان یافت. البته در ابتدای کار، تاجران و مردم این گیاه را نمی پذیرفتند مثلا کانادایی ها تا مدتی این لیمو را قبول نمی کردند چون به لیموی مکزیکی عادت کرده بودند. در دهه ی 1930 بسیاری از پرورش دهندگان مرکبات در فلوریدا که به فکر کسب درآمد بیشتر بودند، لیمو ترش را کشت کردند و در سال 1949 استفاده از این گیاه گسترش یافت. اکنون این گیاه در بسیاری از نقاط دنیا از جمله ایالات متحده ی آمریکا، برزیل و استرالیا کشت می شود.

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.

توت فرنگی

 

 

 

این گیاه، حدود سال 1300 میلادی در اروپا کشت می شد. توت فرنگی های وحشی، قرن چهاردهم میلادی در فرانسه، از جنگل به زمین زراعتی منتقل و به گیاهی اهلی تبدیل شدند. حدود سال 1600 میلادی، توت فرنگی ویرجینیانا از گونه ی Fragaria virginiana ، از شمال آمریکا به اروپا رسید. گسترش این گونه بسیار تدریجی بود و در اواخر سده ی 18 و اوایل سده ی 19میلادی به تدریج در انگلستان محبوب شد. در دهه ی ۱۶۱۰ میلادی یکی از دولتمردان فرانسوی به نام فریزر، گیاه توت فرنگی چیلوئنسیس از شیلی را با خود به فرانسه برد. کشت این گیاه در شمال فرانسه گسترش یافت و مدتی پس از دورگه گیری این توت فرنگی با توت فرنگی ویرجینیانا نمونه ای جدید به وجود آمد. این نمونه ی جدید در دهه‏ ی 1800 میلادی به آمریکا صادر شد. باغبانان انگلیسی گونه ی جدید را از طریق دانه پرورش می دادند، پس از آن تعداد ارقام توت فرنگی از سه به سی رقم افزایش یافت.

 

 

نام گذاری توت فرنگی

 

گمان بسیاری از مردم بر آن است که توت فرنگی (strawberry) به دلیل انباشته شدن بوته های این گیاه با کاه و پوشال (straw) به این نام خوانده شده است. برخی منابع هم نامگذاری توت فرنگی را به دلیل آن می دانند که نخستین بار جوانان انگلیسی توت فرنگی های وحشی را برداشت می کردند و در توده ای احاطه شده از سبزه می فروختند با این وجود، منشأ دقیق نام گذاری این گیاه هنوز بر ما معلوم نشده است. به نظر می‌رسد که نخستین رقم اصلاح شده، در دوره ی قاجار و زمان صدارت اتابک اعظم، از فرانسه به ایران آمد و اتابکی خوانده شد. 

 

برای مشاهده پیج اینستاگرام اینجا کلیک کنید.